De rit van de olijfbomen

Oppergod Zeus was de ruzie en de strijd tussen de Griekse goden zat. Hij bedacht een wedstrijd; de god die voor de mensen het meest bruikbare geschenk bedacht, zou tot winnaar worden uitgeroepen. Poseidon, de driftige god van de zee, sloeg zijn drietand op de rotsen langs de kust en toverde een sterk paard tevoorschijn. Hiermee konden de mensen over grote afstanden reizen, het kon zware lasten vervoeren en men kon er mee ten strijde trekken! Godin Athene koos echter voor een olijfboom. Dat idee beviel Zeus en hij riep Athene uit tot winnares. De godin bracht haar geschenk aan de burgers van Athene en gaf hun daarmee niet alleen waardevolle voedings--, genees- en verzorgingsmiddelen, maar ook verlichting voor de nacht. Uit dank noemden de rijkelijk bedeelde burgers hun stad naar hun weldoenster en wijdden de olijfboom aan haar.

Op de ochtend van 10 juni vertrokken we rond 10:30 uur van de camping, na eerst de tank met vies water te hebben geleegd en wat vers helder water getankt te hebben. Het was hier een leuke camping, jammer dat het net even te fris was om het zwembad in te duiken.

Sierra Nevada was vandaag onze bestemming. Erna had zorgvuldig een camping uitgezocht in de buurt van Granada. De route onderweg was prachtig. Het gebied was heel heuvelachtig en kilometer na kilometer zag je, waar je ook maar keek, alleen maar olijfbomen. Later heeft Erna het opgezocht en dit gebied blijkt het grootste olijfbomengebied te zijn van heel Europa.

We drinken een kop koffie en thee in een wegrestaurant wat al zo’n 50 jaar bestand. Er hingen leuke oude zwartwit foto’s uit de begin jaren in het restaurant en hotel. Het heette Hotel Nana o.i.d. Ze verkochten er ook Pionono’s, een plaatselijk gebakje.

Rond half drie kwamen aan bij camping Las Lomas bij een bergdorpje met de naam Güejar Sierra. We mochten zelf een plekje uitzoeken, waarbij opgemerkt dat de plekken 91 en 85 wel wat winderig zijn. We kijken nu vanaf onze grote plek uit op het stuwmeer, horen de musjes fluiten en genieten van het heerlijke zonnetje. Erna leest haar boek “de sneeuwman” uit en ik ga een uurtje fietsen. Dit wordt een halfuurtje… van 1100 meter hoogte naar 1400 meter hoogte binnen 2,5km is even slikken… 😊

We kunnen hier lekker wandelen, zo schrijft Erna in haar dagboek. (zie verslag van 11 juni…😊) ’s Avonds eten we in het restaurant wat bij / naast de camping zit. De wijn en het vlees waren heerlijk. De rest wat minder. Dat mocht de pret niet drukken want het uitzicht was heel mooi, zeker toen de zon ging zakken.