Een bergwandelingetje...

Jurrie jarig, hieperdepiep hoera!

Een wandeling in de Sierra Nevada, dat leek ons wel wat. Even geen geslenter door een stad of stadje, maar door de bergen stappen. Van het vriendelijke meisje met het Harry Potter brilletje, bij de receptie hadden we een A3 kaart gekregen met wandelroutes in de omgeving. Ze adviseerde nr.11 Sendero Molino del Coto, een wandeling in de categorie “Dificultad: Baja – low difficulty”, zo’n 10 kilometer lang, met een aardige stijging erin. Van een man op de camping, een praatjesmaker, hadden we al vernomen dat de route slecht was aangegeven. Voor de zekerheid had Erna de route ook via een app (wiki loco) gedownload. Je wist maar nooit…

De route begon in het dorp Güejar Sierra, een aardige klim van zo’n 2,5 km. Het was ook erg onduidelijk waar de route nu begon, maar dankzij de app zaten we op een gegeven moment op het juiste spoor (mocht je nog eens in de buurt komen; let op het huis aan de rechterkant van de weg met de 2 kabouters voor de deur op het hek. Ga dat pad naar beneden in).

Langs het water kwamen we 2 mannen op mountainbikes tegen die riepen; “agua, agua” en wezen op hun fietsen. We begrepen dat we een klein hindernisje zouden tegen komen. Na een paar honderd meter stond de weg waarop wij liepen over een meter of 10 onder water. Geen punt voor Indiana Jones en haar maatje; schoenen en sokken uit en er doorheen waden. Erna had zich voorgenomen een flinke wandeling te maken en dat wordt niet zomaar opgegeven.

We waren al 1,5 uur onderweg en de echte route was nog maar net begonnen. Ik had er niet al te veel zin in het eerste uur, maar de verfrissing aan mijn voeten, deed me goed.

We liepen een heel stuk over een traject waar vroeger een tram had gereden. Heel bijzonder zo in de bergen en in het bos. We moeten nog maar eens uitzoeken hoe dat nu precies zat. De informatieborden over de tram zijn alleen in het Spaans en we gunnen ons niet de tijd om die te bestuderen. Na het tramtraject sloegen we links af de bergweg af. “Helaas”😊 gaf de app aan dat dit niet de juiste route was. Naast de weg ging een smal bergpad omhoog. Dit was wel de goede route. We gingen dus klimmen…en klimmen, alsof er geen eind aan kwam..

Na elke bocht hoopte Erna vurig dat we op de top zouden zijn en dat het pad zou gaan dalen. Maar er kwam weer een bocht met

een stijging… en dat zo’n 600 meter lang.

We gebruikten ons lunchpakketje op een heel idyllisch plekje onder een olijfboom. Veel mooie bloemen onderweg gezien. En eindelijk waren we op de top van de berg. Erna had een vlag verwacht, een monument, een huldiging met champagne, maar niets van dit alles. De vreugde was groot toen we weer gingen dalen. Maar we wisten dankzij die geweldige app, dat we nog niet eens op de helft van het traject zaten. En dat er nog een klimmertje zou komen…

Het was een mooie, afwisselende wandeling en waren heel blij toen we weer bij de camping kwamen. We ploften neer op het terras en zagen dat we in totaal 18 kilometer hadden gewandeld. Geen geringe prestatie! Een drankje hadden we zeker verdiend! Ook de pizza wat later op de avond lieten we ons goed smaken. Man, man, wat een wandeling. Erna was wel erg blij geweest met haar bamboe wandelstok, die ze bij het doorwaden van de rivier had opgepikt.